Historia tutoringu
Wspominając historię tutoringu warto odwołać się do jej długiej tradycji osadzonej w XVII-wiecznej Anglii. Jak pisze profesor Zbigniew Pełczyński tutoring: „był odpowiedzią na brak powszechnego systemu szkolnictwa w tym państwie”*. Za pierwszych tutorów przyjmuje się prywatnych nauczycieli prowadzących edukację synów biedniejszej części szlachty. Dość szybko okazało się, że uczniowie kształceni w ten sposób nie odstają poziomem nauki od uczestników wysokopłatnych wykładów na uniwersytetach. Z tego też powodu w 1870 roku tutoring wprowadzono jako powszechną metodę kształcenia.
Dziś jest on najważniejszą formą pracy i nauki na angielskich uniwersytetach, w szczególności na Oxford i Cambridge. Przyjmuje formę cotygodniowych, godzinnych spotkań tutora z podopiecznym. Student przez trymestr pracuje indywidualnie nad wybranym obszarem lub tematem. Efektem jego pracy jest także, zwłaszcza w przypadku nauk humanistycznych, pisany raz na semestr esej. W ciągu 3 lat student pracuje z kilkunastoma tutorami, z którymi odbywa łącznie ok 150 spotkań – tutoriali.
W Polsce o początkach tutoringu możemy mówić w kontekście XVIII-wiecznego Collegium Nobilium, w którym ówczesne elity kształciły się m. in. w sztuce argumentowania i wysławiania
*Z. Pełczyński, Tutoring wart zachodu. Z doświadczeń tutora oksfordzkiego. W: B. Kaczarowska (red.), Tutoring w poszukiwaniu metody kształcenia liderów. Warszawa 2007, Wyd. Stowarzyszenie Szkoła Liderów, s. 31
