Prof. dr hab. inż. Grzegorz Władysław Pawlicki (Grzegorz – dla przyjaciół, Władysław – dla policji)

Po wyzwoleniu w obozie dla „wysiedleńców” (DP, Niemcy) przyspieszone kursy czytania i pisania pod opieką rodziców i polskiej szkoły powszechnej. W latach 1946–1947 ukończyłem dwie klasy gimnazjum. Powrót do kraju z ryzykiem dalszego wyjazdu na Syberię (rodzice związani z organizacją marszałka Piłsudskiego POW; w 1920 r. matka w ochotniczej lidze kobiet broniła Krakowa, a ojciec ochotnik dotarł z wojskiem do Kijowa).

W czerwcu 1947 r. powrót do Konina. Rozpoczynam naukę w III klasie gimnazjum (do którego wcześniej uczęszczał Mieczysław Grzegorz Bekker (matura 1924, absolwent PW, konstruktor pojazdu księżycowego, Apollo 11, 1969).

Studia wyższe rozpocząłem w 1951 r. na Wydziale Elektrycznym Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Po 2 latach przeniosłem się na Wydział Łączności Politechniki Warszawskiej, który właśnie wyodrębnił się z Wydziału Elektrycznego razem ze specjalnością „elektrotechnika medyczna”. Specjalność ta została utworzona 1946 r. przez prof. Cezarego Pawłowskiego, ucznia i asystenta Marii Skłodowskiej-Curie. Po ukończeniu studiów zostałem asystentem Profesora w jego Katedrze Radiologii. Był moim promotorem pracy magisterskiej i potem doktorskiej na Wydziale Elektroniki (1965). Mawiał, że jestem „wnukiem po nauce” Marii Skłodowskiej. Równolegle podjąłem studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie, które ukończyłem z dyplomem lekarza medycyny (1966).

W 1972 r. zaproponowano mi (prof. Henryk Trebert) kierownictwo Zespołu Elektronicznej Aparatury Medycznej w IBSPiE na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej. Z czasem zostałem wicedyrektorem instytutu, prodziekanem, a następnie w roku przełomu politycznego (1990) zostałem z wyboru dziekanem wydziału. Pełniłem tę funkcję przez dwie kadencje.

W nowych warunkach ustrojowych, nastąpił znaczący rozwój kadrowy Wydziału. Wprowadziliśmy wiele zmian w profilu naukowym i edukacyjnym. Wydział stał się multidyscyplinarnym (mechanika precyzyjna, automatyka z robotyką, elektronika, inżynieria biomedyczna, fotonika). Powstały nowe specjalności i kierunki studiów (m.in. inżynieria biomedyczna) oraz uzyskaliśmy uprawnienia doktoryzowania w automatyce i robotyce oraz biocybernetyce i inżynierii biomedycznej, a następnie habilitacji w tej dyscyplinie. W celu podniesienia poziomu przygotowania kandydatów do studiów podwyższono kryteria przyjęcia przez zmniejszenie naboru na studia (ograniczenie liczby miejsc).

Zaczęliśmy od remontów zaniedbanych laboratoriów i sal wykładowych oraz zaplecza socjalnego (toalety). Podjęliśmy nowe inwestycje: nowocześnie wyposażone Centrum Seminaryjne, klub-bistro dla pracowników i budowę wielofunkcyjnego klubu studenckiego w podziemiu budynku (realizacje te dokończył następny dziekan).

Ukoronowaniem zmian, jakie nastąpiły w zakresie rozwoju badań naukowych i utworzenia nowych specjalności i kierunków studiów, było przyjęcie przez Radę Wydziału uchwały o przyjęciu nowej nazwy, która uwzględniała wszystkie uprawiane dyscypliny i prowadzone kierunki studiów. Podstawą do długich dyskusji w tej sprawie był wcześniejszy wniosek prof. H. Treberta, który w 1987 roku proponował zmienić nazwę Mechanika Precyzyjna na Mechanotronika. Uchwała Rady Wydziału z czerwca 1996 r. o zmianie nazwy wydziału została zatwierdzona przez Senat. Z dniem 1.10.1996 r. wydział zaczął działać pod nową nazwą Wydział Mechatroniki jako pierwszy w kraju.

Moja działalność naukowa dotyczy zagadnień techniki medycznej w ochronie zdrowia i w przemyśle. Jestem autorem lub współautorem ponad 160 publikacji (w tym 7 książek) i 12 patentów. Wypromowałem 8 doktorów. Nazwę inżynieria biomedyczna wprowadziłem, występując z wnioskiem o nadanie jej rangi kierunku studiów (1990).

Przez kilka kadencji pełniłem funkcję przewodniczącego lub członka Zespołu w KBN w zakresie inżynierii biomedycznej oraz eksperta w CMKP (Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego), w zakresie specjalizacji inżynieria medyczna, mającej zastosowanie w medycynie. W roku 2009 zostałem pierwszym konsultantem krajowym ministra zdrowia w dziedzinie inżynierii medycznej.

Działalność w towarzystwach i komitetach naukowych oraz organizacjach społecznych: Polskie Towarzystwo Fizyki Medycznej (członek założyciel i członek honorowy; były przewodniczący); Komitet Fizyki Medycznej i Radiobiologii PAN (były przewodniczący, obecnie przewodniczący honorowy); Komitet Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN (członek); Towarzystwo Naukowe Warszawskie (Wydział Nauk Technicznych i Rolnych, członek, były przewodniczący Wydziału), Polskie Towarzystwo Inżynierii Biomedycznej (członek), Towarzystwo Ochrony Zabytków (były przewodniczący Oddziału Płockiego, obecnie członek), Rada Fundacji Politechniki Warszawskiej (przewodniczący), Stowarzyszenie Absolwentów i Przyjaciół Politechniki Warszawskiej (członek założyciel, obecnie przewodniczący honorowy).

Byłem członkiem Senatu PW przez 12 lat, w tym przewodniczącym Komisji Organizacji Uczelni przez 2 kadencje Senatu. Obecnie jestem członkiem Konwentu Politechniki Warszawskiej.

Wyróżnienia: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Edukacji Narodowej, złota odznaka Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej i inne oraz liczne nagrody.

Jestem żonaty, mam dwoje dzieci (absolwenci PW – naukowcy) i pięcioro wnucząt, mieszkam na wsi w starym odrestaurowanym dworze.

Zainteresowania pozazawodowe koncentrują się wokół ochrony zabytków wiejskich, hodowli koni, jeździectwa, szkutnictwa, żeglarstwa (w przeszłości) i majsterkowania.

Grzegorz W. Pawlicki